W sierpniu zakończyło się wsparcie dla co najmniej dwóch rozpoznawalnych przez społeczność dystrybucji. W przypadku openSUSE 42.3 nie wydarzył się żaden cud i dokonało się zapowiadane odstawienie na boczny tor tej wiekowej wersji. Z kolei dla każdej osoby zaznajomionej z cyklem wydawniczym Ubuntu oczywistym było, że 18 lipca 2019 zostanie wyciągnięta wtyczka zasilająca wersji Ubuntu 18.10.
W ferworze i natłoku codziennych obowiązków nie zawsze rejestrujemy pewne fakty. A faktem niezaprzeczalnym jest efekt starzenia się dystrybucji. Dlatego gromem z jasnego nieba może być dla nas informacja, że pomiędzy kwietniem a czerwcem 2019 roku zakończone zostało wsparcie kilku wiodących systemów.
SUSE Linux Enterprise 15 SP1 stał się bazą dla kolejnego wydania openSUSE 15.1. Już ten fakt powinien wywołać żwawsze tętno u miłośników tej marki. Ale co to tak naprawdę oznacza?
Tegoroczne apogeum nowości dystrybucyjnych przeżywa drugą młodość. Tym razem do rąk fanów trafia doskonałe openSUSE Leap 15. Tak, 15 – to nie pomyłka. To efekt przemyślanej zmiany i ujednolicenia numeracji z Suse Linux Enterprise. Ale to dopiero początek atrakcji.
Powołany do życia w 2015 roku projekt openSUSE Leap doczekał się bardzo przyjemnych wydań w ramach serii 42.xx. Jak wszyscy wiemy, owo 42 stało się odpowiedzią na bolączki wielu użytkowników, a teraz czas… Na aktualizację. Wydanie naprawcze 42.2 dotarło do kresu swej podróży i wszyscy, którzy utknęli w tej wersji powinni czym prędzej podbić wersję systemu do wydania 42.3. Kolejnego 42.xx już nie będzie.
Wśród tego całego tumultu jaki wzniecają od czasu do czasu nowe wydania dystrybucji łatwo przeoczyć pokojowo nastawionego openSUSE. Bez większego rozgłosu doczekaliśmy się bowiem kilka dni (godzin?) temu nowej wersji, tym razem openSUSE Leap 42.3. Jeżeli ktoś przeoczył założenia koncepcyjne serii Leap, to przypomnijmy. Wydania tak stabilne jak tylko pozwalają na to zapożyczenia ze SUSE Linux Enterprise i z najświeższym oprogramowaniem rodem z Tumbleweed. Do tego częste aktualizacje czyniące z systemu niemal „rolling release”. To może się podobać.
Co może być interesującego w sklepie Microsoftu z punktu widzenia zatwardziałego użytkownika Linuksa? Okazuje się, że… sam Linux właśnie. W ofercie wspomnianego sklepu już jakiś czas temu pojawiło się openSUSE Leap 42 oraz SUSE Linux Enterprise Server 12 a teraz do tego grona dołączyło Ubuntu.
W obecnych i naznaczonych pośpiechem czasach, wszystko co nie dotyczy nas bezpośrednio nosi znamiona rzeczywistości alternatywnej. Tak można spoglądać na dystrybucje Linuksa inne niż te, które zwykle goszczą na naszych biurkach. Tym samym łatwo przegapić takie przełomowe premiery jakimi są kolejne wersje openSUSE 42.2, Fedora 25 i Zorin 12. Udowadniają one bowiem, że Linux może być stabilny, nowoczesny i piękny.
Na hasło „komercyjny Linux” niemal wszyscy mają przed oczami logo Red Hata. Jednak po burzliwej przeszłości takie SUSE nie jest już biernym obserwatorem rzeczywistości. Ich produkty (SLES, SLED, SES) są chętnie stosowane i to na dużą skalę. Co więcej, zgromadzony wokół SUSE biznes i społeczność z chęcią prezentuje światu swoje osiągnięcia. Tegoroczne SUSECON 2016 odbyło się w dniach 7 – 11 listopada w gwiazdorskiej obsadzie – wystąpili Linux, OpenStack, Ceph, Cloud Foundry, Docker, NFV i inni.
Przepowiednie się sprawdziły i openSUSE 42.1 stało się faktem oraz odpowiedzią na trapiące ludzkość pytania. To pierwsza hybrydowa dystrybucja Linuksa łącząca w sobie cechy systemów biznesowych oraz biurka dla typowego użytkownika. Podstawą bowiem jest tutaj niezawodność SUSE Linux Enterprise 12.1 połączona z kreatywnością społeczności. Dzięki temu w przyszłości openSUSE Leap będzie pod bezpiecznymi skrzydłami wsparcia Enterprise a użytkownicy będą mogli się wspiąć na wyżyny swoich oczekiwań.
Koncepcja linuksowych repozytoriów z oprogramowaniem przetrwała próbę czasu i z biegiem lat weszła na wyposażenie wszystkich systemów operacyjnych w których możemy decydować o posiadanym oprogramowaniu. Repozytoria (zwane sklepami) spotkamy dziś w Androidzie, iOS, OS X a nawet i w Windowsie. Podczas gdy użytkownicy wiodącego systemu czekali na proste i automatyczne instalowanie programów (a nie ręczne wydłubywanie ich z internetu), całe pokolenia użytkowników Linuksa przez dziesięciolecia walczyły o zgrabne, funkcjonalne oraz graficzne menadżery pakietów. Gdy w zasadzie już każda dystrybucja posiada takie narzędzia w zestawie, okazało się nagle, że… Tak naprawdę wielu osobom szkoda czasu na „klikalne” instalowanie lub usuwanie pakietów z systemu. Trend powrótu do korzeni i obsługa oprogramowania z poziomu terminala nie jest jakimś wyzwaniem, gdy dysponuje się poręczną ściągą z parametrami.
