Na wiele rzeczy czekamy z utęsknieniem, ale chyba na pierwszym miejscu w sercu każdego z nas jest LibreOffice. Tak można wnioskować po krytyce jaka spada na ten projekt za przeróżne zaniedbania. A to nowa wersja wychodzi za późno, a to za wcześnie, a to nadal źle renderuje docx. Lub wygląda tak jak OpenOffice 20 lat temu. Aż tu nagle pojawia się LibreOffice 6.2.0 i… No do czego by się tu przyczepić?
Chyba żaden użytkownik dystrybucji linuksowych nie cieszy się tak na aktualizacje jak użytkownicy Debiana. Szczególnie jeśli jest to seria poprawek do stabilnej wersji która jest z nami od pewnego czasu. Debian GNU/Linux 9.7 to bowiem stary dobry Stretch świecący nowym blaskiem.
Zdaniem niezależnych fachowców Linux Mint 19 był solidnym wydaniem. A za sprawą fanów Linux Mint 19.1 zdążył już obrosnąć w legendę. Wyobraźnię rozbudził zapowiadany Cinnamon 4.0, odciążony menedżer plików Nemo i wiele innych ciekawostek dzięki którym 19.1 ma szansę być najciekawszym wydaniem od lat.
Ile to już razy słyszeliśmy, że Debian nie nadaje się na pulpit. Wiekowe rozwiązania w jego wersji stabilnej (obecnie Debian 9 Stretch) są po prostu daleko w tyle za oczekiwaniami użytkowników desktopu. Wersja niestabilna (Debian Sid) wymaga wzmożonej uwagi podczas przełomowych aktualizacji i zmian w koncepcji współistnienia usług i pakietów. A jednak to właśnie Debian jest obierany jaka baza dla wielu dystrybucji. Niektórzy przewracają go do góry nogami po swojemu (Ubuntu) a niektórzy próbują po prostu okiełznać do formy strawnej przez zwykłego użytkownika. Tak jak Linux Mint Debian Edition 3.
Osoby którym wolny czas wyznacza początek przerwy na sen po skończonej pracy a wieńczy barbarzyński dźwięk budzika nad ranem, nie mają czasu na delektowanie się system operacyjnym. Z wiekiem coraz ciężej znaleźć czas na wycieczki po terminalu czy też ustawieniach systemu. Paradoksalnie wiele z tych osób zdecydowało się na Linuksa właśnie po to, aby tego nie robić. Przy odrobinie szczęścia i kompatybilności sprzętowej są w stanie system zainstalować i używać na domyślnych ustawieniach. Nawet przez najbliższe kolejne lata. Niemniej, czy Linux Mint 19 może nam dać radość kontroli, poczucie bezpieczeństwa oraz wytchnienie od standardowych kanonów wizualnych?
Kto nie wyczekiwał „dużej” aktualizacji jaką z pewnością było dla Minta zainicjowanie i upublicznienie nowej serii 19? Nie widzę, nie słyszę. Jeżeli zatem od dwóch lat dzielnie i niepodzielnie na naszych partycjach panuje Mint 18.xx, może czas na lekkie odświeżenie?
Na przekór etykietce „najpopularniejszej dystrybucji tej dekady”, Linux Mint 19 „Tara” uniknął marketingowego embarga informacyjnego. Kompletnie nie eskalowano napięcia przed ostateczną wersją finalną. Od tygodni znamy nowe funkcje elementów składowych systemu, zmiany w środowisku graficznym. Ba, udostępniono nawet obrazy instalacyjne wersji Beta. I dla większość fanów tej dystrybucji finalna wersja Linux Mint 19 była aktualizacją dla wspomnianej wersji Beta, która u wielu jest już podstawowym systemem od kilku tygodni.
Raczej dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, że po wyśmienitej serii Linux Mint 18.xx czeka nas kolejne wydanie tej dystrybucji. Nie jest również tajemnicą, że cykl wydawniczy Minta jest sprzęgnięty z cyklem wydań Ubuntu LTS. Ale już ciekawostką może być to, że do 2023 roku będzie nam towarzyszyć Tara. Linux Mint 19 „Tara”.
Są użytkownicy na których standardowy Linux Mint 18.3 ze środowiskiem Cinnamon nie zrobił większego wrażenia. Może z racji tego, że hołdują oni innymi środowiskom. Jednak wraz z upublicznieniem nowych odmian wspomnianego Minta pojawiła się szansa, by jeszcze raz przyjrzeć się temu systemowi. Tym razem ze środowiskami Xfce oraz Plasma (KDE) w roli głównej.
Nie ma chyba fana dystrybucji Linux Mint który by nie pamiętał o nadchodzącym wydaniu 18.2 o kodowej nazwie Sonya. Chociaż nie otrzymaliśmy jednoznacznego terminu tego wydania, to wierni użytkownicy siedzieli jak na szpilkach i od czasu do czasu sprawdzali aktualizacje, zarówno systemowe jak i na stronie projektu. Tak czy owak, po Cinnamonie 3.4, zapowiedziach i domysłach co znajdziemy w tej dystrybucji, oto on – Linux Mint 18.2.
Chyba żadna kwestia nie jest tak istotna dla użytkowników otwartych sterowników graficznych jak ich częste aktualizowanie. Nieposkromiony rozwój i wieczne poprawki powodują, że należy trzymać rękę na pulsie, by nie zostać na poboczu postępu z prehistorycznymi wersjami sprzed roku. Dotyczy to głównie użytkowników chipsetów graficznych Intela i AMD. Tam dokonują się największe skoki jakościowe i wydajnościowe. Wystarczy wspomnieć o obsłudze Vulkana, wsparciu dla OpenGL 4.5 i innych niuansach. Jednak aktualizowanie sterowników graficznych nie jest takie oczywiste w dystrybucjach terminowych, jakimi są np. Ubuntu lub Mint.
Całe rzesze fanów zachowawczej obsługi pulpit już zacierają ręce z uśmiechem triumfu na twarzy. Na serwerach pojawiła się bowiem kolejna wersja środowiska Cinnamon 3.4. Wszystko wskazuje również na to, że środowisko to przeżyje inne koncepcje współpracy z pulpitem (a przynajmniej jedną z nich). Lista zmian w 3.4 może nie przyprawia o zawrót głowy, bo skupiono się głównie na poprawkach i lepszej wydajności.