Terminal pogryzł człowieka: sc

Nie jest tajemnicą, że wśród wielu tekstowych programów wąskiej specjalizacji, znajdziemy też rozbudowane narzędzia mogące stawać w szranki z rozbudowanymi kombajnami z graficznym interfejsem. No może nie do końca są to też tekstowe kombajny, ale potrafią sporo i sprawdzały się w epoce sprzed interfejsu klikalnego jak i teraz. Edytor tekstu, przeglądarka WWW, komunikator, czytnik poczty – to podstawowe narzędzia podstawowego pulpitu – także tego opartego o terminal. Do kompletu można dorzucić arkusz kalkulacyjny, a jeśli arkusz w trybie tekstowym, to chyba tylko sc – rozwijany od bez mała 20 lat protoplasta wielu innych rozwiązań.

Zaletą sc jest jego obecność w niemal każdym typowym repozytorium, zatem nie będziemy mieli problemów z jego zainstalowaniem. Drugą zaletą a dla innych osób przekleństwem, jest zgodność jego skrótów klawiszowych ze standardem edytora vim. Ale bez obaw, z programu można wyjść bez akrobacji na klawiaturze naciskając typowe „q”. Jak przystało na arkusz kalkulacyjny, sc po uruchomieniu prezentuje nam widok do jakiego przyzwyczaiły nas arkusze – komórki, wiersze, kolumny. Zasady postępowania są dokładnie takie same, jak wszędzie – najeżdżamy na komórkę, edytujemy jej zawartość, określamy typ danych, wprowadzamy formuły, itp. A wszystko przy użyciu skrótów jak poniżej.

• hjkl — przesuwanie kursora (lub klawisze kursora).

• gB13 — skok do komórki B13.

• ir, ic — wstawianie wiersza, kolumny.

• ma (mb, mc i tak dalej) — zaznaczanie komórki jako a (b, or c i tak dalej).

• ca (cb, cc i tak dalej) — kopiowanie zawartości komórek zaznaczonym za pomocą ma.

• Ctrl-f, Ctrl-b — pg up lub pg down (także pgup, pgdown).

• dr, yr, pr — kasowanie wiersza, zapamiętanie wiersza, wstawienie wiersza.

• dc, yc, pc — kasowanie kolumny, zapamiętanie kolumny, wstawienie kolumny.

• dd, yd, pd — kasowanie, zapamiętani i wstawianie komórki.

• = — wstawianie wartości (25 lub F13-D14) lub formuły (@sum(A2:A145)).

• < — wstawienie tekstu wyrównanego do lewej strony.

• \ — wstawienie wyśrodkowanego tekstu.

• > — wstawienie tekstu wyrównanego do prawej.

• x — usunięcie komórki.

• W<filename.asc> — zapisanie danych w czystym formacie tekstowym.

• P<filename.sc> — zapisanie akrusza.

• G<filename.sc> — odczytanie arkusza.

• @ — wymuszenie przeliczenia.

• e — edytowanie wartości.

• E — edytowanie tekstowej zawartości.

To nie jest oczywiście nawet ułamek możliwości sc. Więcej informacji znajdziemy w jego manualu, pomocy zaszytej w programie pod klawiszem „?”, lub uruchamiając program z parametrem:

sc /usr/share/doc/sc/tutorial.sc

Sc dostarcza nam zaawansowane makra, wtyczki i zewnętrzne funkcje, wynik jego pracy może być wyeksportowany do natywnego formatu, czystego tekstu, LaTeX lub CVS i łatwo przeniesiony do innego programu. Choć sc jest chyba najstarszym arkuszem kalkulacyjnym dostępnym w trybie tekstowym, to nie ma określonego terminu przydatności do użytku i nadal sprawuje się w swojej roli wzorowo. Szczególnie polubią go użytkownicy zaznajomieni ze skrótami klawiszowymi edytor vim.