Rozmowa z człowiekiem o dwóch nogach

– Państwa i moim gościem będzie dzisiaj człowiek wyjątkowy, pan Mirek. Dzień dobry Panu.

– Dzień dobry.

– Dlaczego świat uznał Pana za kogoś wyjątkowego?

– No widzi Pan, któregoś dnia postanowiłem powiedzieć to głośno i powiedziałem.

– Ale co Pan powiedział?

– Że mam dwie nogi, jak widać.

– Szkoda, że słuchacze tego nie widzą, ale faktycznie – to niespotykane widzieć kogoś o dwóch nogach. Kiedy Pan je zauważył?

– Biegnąc kiedyś za tramwajem, coś mnie ściągnęło w dół i powaliło na ziemię. Obejrzałem się i proszę sobie wyobrazić, zaplątane w taśmy od wykopów leżały sobie za mną dwie nogi.

– Zaskoczyło to Pana?

– Zdecydowanie, jeszcze bardziej, gdy się okazało, że te nogi są ze mną połączone, można rzecz, że wrastają mi w –

– Tak, rzeczywiście, to bardzo nietypowe! Ale proszę powiedzieć, zdążył Pan na tramwaj?

– No nie…

– Czyli nogi nie pomogły?

– Nogi? Nie, nie miałem drobnych na bilet.

– A w zwykłe dzień, czy nogi są Panu w czymś pomocne? Czy można określić je jako siłę napędową Pana życia? Bo od tamtego dnia, Pana życie się zmieniło?

– Oj tak, zmieniło. Już wtedy na ulicy ludzie wskazywali mnie palcami w niemym zachwycie. Po godzinie zadzwoniono do mnie z telewizji i umówiono mnie na kilka wywiadów.

– Nie odmówił Pan oczywiście i poszedł do studia?

– Nie. Przyjechali po mnie limuzyną.

– Czy gdy już świat ujrzał Pana, jakie były reakcje?

– Różne. Wielu nie chciało uwierzyć w to co widziało, dlatego program w studio musieliśmy powtórzyć. Gapiów wpuszczono tylu, że kamerzysta nie miał jak wejść z kamerą. Każdy chciał dotknąć moich nóg. Było to cokolwiek krępujące.

– Ale przekonał ich Pan, że nie jest wytworem nowoczesnych sztuczek telewizyjnych?

– Tak, myślę, że ludzie się do mnie przekonali. Może nie wszyscy za pierwszym razem, wielu odwiedzało mnie potem w domu. Miałem mnóstwo telefon, w tym dwa zza granicy. Mam podpisany kontrakt na reklamę wrotek. Dużo się dzieje, dużo.

– Czy uważa Pan, że Pana nogi stały się dominującym tematem w wielu domach?

– Ludzie mówią, że tak. Że dużo więcej ze sobą teraz rozmawiają, wymieniają się opiniami, doświadczeniem. Temat pojawienia się moich nóg bardzo rozluźnił granice międzynarodowe i uprzedzenia. Ludzie po prostu nigdy wcześniej nie wiedzieli, że można inaczej – o tak jak ja, na nogach.

– Czuje się Pan rewolucjonistą?

– A nie, to raczej nie, za słaby wzrok już mam.

– Dziękuję Panu serdecznie, moim i państwa gościem był pan Mirek! Do zobaczenia!

– Do widzenia.

———————————————————————————————-

Powyższy wywiad w luźnej formie i sensem nawiązuje do pojawiających się ostatnio coraz częściej huraoptymistycznych tekstów, popełnianych przez świeżych lub starszych użytkowników systemu Linux, a opiewających jego piękno – systemu. Opiewających jednak w sposób budzący nieraz zażenowanie, chęć ucieczki i odruchy biologiczne. Bo gdy czyta się po raz kolejny natchnione epopeje, co w Linuksie i z Linuksem można zrobić, a dlaczego gdzie indziej nie, dlaczego należy się przeciwstawiać Imperium Zła, dlaczego wszyscy powinni używać Linuksa, a nie używają (głupcy!) itp., to aż się chce wstać od komputera. Nie tyle przez treści, bo niekiedy określają realia, ale sposób w jaki to wszystko jest napisane, wydają się być nieraz sfrustrowaną ironią wypluwaną w twarz czytelnika.

Proszę państwa, marketing tak, ale na poziomie i rzeczowy.